Kloof tussen geloof en dagelijks leven

Tijdens de Corona-crisis is er op allerlei vlakken een afzondering geweest. Zo konden wij en vele andere kerkgenootschappen niet meer bij elkaar komen. Meerdere kerken blijken hieronder veel geleden te hebben. Vreemd genoeg bleken hun aantal leden zienderogen achteruit te gaan. Opvallend mag het wel genoemd worden dat bij de Christadelphian gemeenschap nu tijdens de internetdiensten veel meer leden en hun familieleden aanwezig bleken te zijn. Zo mochten wij zeker niet klagen van de aanwezigen op Zoom en Google Hangouts.

Algemeen viel het op onze Facebook pagina’s en verscheidene websites op dat ook meer buitenstaanders onze sites bezochten en ons meerdere vragen stelden. Het verwonderde ons zelfs dat zij bij hun geloofsgemeenschap dikwijls geen antwoord op hun zeer boeiende vragen kregen.

Wij waren ons wel al bewust van de zeer grote kloof die er heerst tussen de mensen hun dagelijks leven, hun geloofsleven en hun leven in de kerkgemeenschap. Wel kan het gezegd worden dat in de protestantse kerken nog de meeste verbondenheid kan gevonden worden. Maar ook daar is er een grote kloof tussen het dagelijks leven en hun kerkgemeenschap. Opvallend is daarbij dat het muzikaal gebeuren of zelfs het ‘feestgebeuren’ een belangrijke aantrekkingskracht is bij vele protestanten. De Pinkstergemeenten staan daar aan de top van het leveren van entertainment. Op bepaalde momenten liep het voor het Corona gebeuren zelfs de spuigaten uit, waarbij men de vraag kon stellen of het nu om een muziekfestival ging of om een aanbidding.

Sommige protestanten zijn er de laatste maanden wel bewuster van geworden dat men eigenlijk misschien eens beter terug zou gaan naar die eerste eeuwse geloofsgroepen van Christus volgers. Sommigen zijn zich bewust dat wij er heel wat vanaf gegaan zijn. Ze zien in hoe dat daar mensen gezellig in kleine kringetjes bijeen kwamen en de tijd namen om over het Woord van God tezamen na te denken en samen gebeden en liederen te brengen in volle gebondenheid.

De praktisch theoloog en evangelist Nico Grijzenhout heeft een boek geschreven waarbij hij een kijk neemt op dat nieuwtestamentische gemeenteleven. Ook al moesten toen sommige bijeenkomsten op bepaalde plekken bijna in het geheim gebeuren, konden de gelovigen elkaar vinden. Hiertoe werden bepaalde tekens aan de kanten van de weg of op muren van de huizen achter gelaten. Men weet ook dat in verscheidene huishoudens de meesters hun slaven onderrichten en dat het gebedsgedeelte naast het dagelijks levenspatroon ingelast werd. Zo schets Grijzenhout in zijn boek ook dat het nieuwtestamentische gemeenteleven zich grotendeels in nauwe samenhang met de dagelijkse leefpatronen ontwikkelde.

“Naast de officiële godsdienstige bijeenkomsten – zeg maar onze kerkdiensten – ontmoetten de christenen elkaar in spontane bijeenkomsten. Verder hielden zij elkaar vast met behulp van een netwerk aan (liefde)maaltijden in hun huizen. Ook verspreidden zij het Evangelie via hun persoonlijk relaties, hun andere contacten en in hun dagelijkse ontmoetingen.”

Er waren geen megakerken die mensen met allerlei attracties mensen probeerden te lokken. Het ging er meestal heel eenvoudig aan toe. Het waren (meestal) rustige bijeenkomsten met een familiale sfeer. In tegenstelling tot wat men vandaag bij vele mensen ziet, is het juist de attracties die velen doet toestromen in een kerk. Men kan zich afvragen waar het ware geloofsgebeuren bij die mensen om draait.

Naar gelang de tijden voortgaan, dichter naar de eindtijd toe gaand, wordt het alsmaar belangrijker dat de aanbidding volgens de Wil van God gebeurd. Hiertoe moet dan elke gelovige voor zichzelf gaan uitmaken wat hij of zij werkelijk wil. Volgens Gods Wil leven of verder genieten van de wereldse geneugten die in sommige kerken worden aangeboden. Zij moeten de vraag stellen of de in vele kerken gebrachte rituelen dan belangrijker zijn dan de meer eenvoudige woorddiensten bij groeperingen die hun diensten volgens de eerste eeuwse patronen leveren.

Tijdens de Corona pandemie viel het op dat in het begin heel wat mensen nog een toevlucht namen tot de sociale media en nog hun ‘kerkbrieven’ lazen. Maar naar de tijd vorderde en de maatregelen verstrengden, bleek de communicatie tussen kerk en gelovige spaak te lopen. Ook gingen heel wat mensen zich helemaal niet meer bezig houden met kerkzaken of geloofszaken. In landen zoals Nederland waar er grote protestantse middens zijn die normaal veel mensen in de zondagsdienst aantreffen is dit het meest merkbaar. Het lijkt alsof heel wat mensen dat contact met hun kerk verloren hebben. Meerdere kerken voelen dat ook zo aan en beseffen dat ze nu terug heel wat werk zullen moeten steken in het aantrekken van gelovigen.

Nu meer en meer mensen twee injecties hebben ontvangen kan er weer terug gekeken worden naar de mogelijkheid om samen te komen. Maar we mogen niet overhaast te werk gaan en afstand houden is nog steeds geboden. Laat ons dus op een veilige manier uitkijken naar het maken van connecties om uit de niet-gelovige wereld ook weer mensen tot God te trekken en in een broederlijke gemeenschap te laten genieten van de verbondenheid onder Jezus Christus.

Voorgaand

Omtrent bijeenkomen en vergaderen

De Kerk als realiteitsspel

Communicatie noodzakelijk voor groei in Ecclesia

Facebook pagina’s om ons nieuws verder te verspreiden