Wat en waarom Ecclesia

Wat is de reden waarom wij ‘ecclesia’ gebruiken in plaats van ‘kerk’?

EC-CLE-SI-A, n [L. ecclesia; Gr. ekklesia, een verzameling van de mensen, van bijeengeroepenen ekkletos; ekkaleom, om bijeen te roepen, uitroepen.]

De politieke assemblage in de oude Griekse staten, bij welke alle vrije burgers konden stemmen.

De vroege Griekse en Latijnse naam voor de kerk; een congregatie (Deze secundaire definitie wijst op zijn verdere onjuiste aanpassing aan de kerken).

(Marian Webster’s Nieuwe Twintigste Eeuw Standaard Referentie Woordenboek uitgegeven door Pub Standard Ref. Works Pub. Co., Inc. NY, 1957)[1]

De Ekklèsia of Ecclesia (Grieks: eκκλησία: „het verzamelen zich van die opgesomden“) was het meest algemene woord voor de belangrijkste bijeenkomst of vergadering van burgers van democratische stadsstaat in de oude Romeinse Staat en van het oud Athene tijdens haar „Gouden Tijd“ (480-404 voor onze tijdrekening). Het was het belangrijkste wetgevende orgaan van de Atheense polis van burgers.

Solon. Woodcut from the Nuremberg Chronicle — Solon. Houtsnede uit de Nuremberg Chronicle – Image via Wikipedia

De wortels van de ecclesia lagen in de Homerische „Agora“. De ecclesia functioneerde reeds in de dagen van Draco (c. 621 V.G.T.). In de loop van de codificatie van Solon (Grieks: Σóλων) van de wet (c. 594 V.G.T.), werd „ecclesia“ gelijk in omvang met het lichaam van mannelijke burgers van 18 jaar oud of over en had het recht beroep in Hëlaia te horen, deel te nemen aan de verkiezing van archonten (belangrijkste magistraten), en om extralegale rechten te verlenen aan individuen. Alle klassen van burgers in Athene konden er aan deelnemen, zelfs thetes. Ecclesiae openden de deuren voor alle burgers, ongeacht klasse, om voor magistraten te stemmen en deze te benoemen -onrechtstreeks stemmend voor de Areopagus of de onderzoekscommissie van de Areopaag– het definitieve besluit hebbende betreffende de wetgeving, oorlog en vrede, en het recht hebbend om magistraten ter verantwoording te roepen voor hun jaarwerk en voor hun kosten.
Vergaderingen van deze soort bestonden er in de meeste Griekse stadstaten, die door Hellenistische en Romeinse periodes voortdurend bleven functioneren. Niettemin namen onder het Romeinse rijk hun bevoegdheden geleidelijk af.

Het christelijke gebruik van ecclesia als „kerk“ werd waarschijnlijk afgeleid uit de Septuagint, waar het het Hebreeuwse qahal („zich verzamelen“) weergeeft. De apostelen gebruikten het ook op beide manieren, namelijk om naar de heidense of democratische staat en naar het Christelijke verzamelen en de Christelijke gemeenschap te verwijzen als geheel.

Nergens in de originele Bijbel zal men in het Nieuwe Testament het woord „kerk“ kunnen vinden dat zo vele Christelijke denominaties gebruiken. Hoewel velen zullen zeggen dat Jezus Christus het in werking stelde, maar soms vinden wij ecclesia als congregatie ‘vertaald’. Wij gaan er mee akkoord dat wij in moderne vertalingen wel eens die verkeerd vertaalde vorm „kerk“ vinden, maar kunnen deze niet goedkeuren.[2]

Het Griekse „kuriakos“ („ku-ri“ of „ku-ri.“ ) (= ” de Heer betreffende. „) kwam uiteindelijk in gebruik in de Oude Engelse vorm als „cirice“ (kee-ree-ké), toen „churche“ (kerké), en uiteindelijk “church” of „kerk“ in zijn traditionele uitspraak. Een kerk, dan, is correct iets die „, behoort tot of betreft tot de Heer. „Ecclesia“ is een volledig verschillend woord met een volledig verschillende betekenis dan „kuriakos.“ In feite, slechts tweemaal verschijnt het Griekse woord „kuriakos“ in het Nieuwe Testament. Het wordt eens gevonden in 1 Korintiërs 11:20 waar het naar het „avondmaal van de Heer“ verwijst, en nogmaals in de Openbaring van Johannes 1:10 waar het naar de „dag van de Heer“ verwijst. In allebeide gevallen, is het vertaald „Heer“ – niet „kerk.“ Verder komt dit woord niet opnieuw in het Nieuwe Testament voor.[3]

In de tijd van de Apostel Paulus was een ecclesia het zich verzamelen van de oudsten van een gemeenschap. In kleinere dorpen en steden over het Romeinse Imperium, zouden de lokale oudsten zich regelmatig verzamelen om een verscheidenheid van sociale en politieke dilemma’s, die de gemeenschap onder ogen moest zien, te bespreken en om er over te overleggen. Een ecclesia was een bijeenkomst van wijze mannen. Het was een verzamelen van wijze communautaire leiders, samengebracht door hun gemeenschappelijke visie voor de harmonie en welzijn van de bredere gemeenschap. Ecclesia in deze betekenis, was werkelijk een communautaire gemeenschap binnen een gemeenschap wiens eigenlijke doel was waarde aan die gemeenschap toe te voegen. Het bracht wijsheid tot het dorp. Het hielp het dorp een beter dorp zijn. Zij waren lid van het dorp, en hun lot was met de welvaart en de vrede van die gemeenschap verbonden zoals iedereen in die gemeenschap.[4]

In de vroege tijden waren er de verzamelplaatsen en discussiegronden welke de naam synagoog (sunagogè – synagoge) verkregen. De synagoge, die tot een Joodse godsdienstige termijn is geëvolueerd, is een woord dat vaak in het Griekse Nieuwe Testament voor komt. Tijdens het schrijven van het Griekse Nieuwe Testament, was het enkel een bijeenkomst – om het even welke ‘assemblage’. In de tijd toen de boeken van het Nieuwe Testament werden geschreven kon de „synagoge“ naar een Joodse bijeenkomst, of een ander soort assemblage verwijzen – godsdienstig of anders. In de eerste eeuwen na Jezus’ prediking kwamen zijn aanhangers samen en vergaderden of wisselden van gedachten in synagogen. Die plaatsen waar men samenkwam en predikte waren oorspronkelijk de synagogen maar meer en meer vonden de discipelen en hun aanhangers hun aanwezigheid niet gewenst of voelden zij zich daar niet op hun plaats in die Joodse of Romeinse vergaderplaatsen. Vervolgens kwamen zij in bepaalde huizen samen om het Woord van God te bestuderen.
De aanhangers van Christus, vooreerst aanschouwd als Joodse sekte de „Weg“ verlieten de synagogen (en werden later ook kerken genoemd) voor wat zij waren en vonden dat de synagogen/de kerken niet Christelijk van aard waren. Jezus had hen de weg getoond hoe zich te gedragen tegen over anderen. Zij moesten ontvankelijk zijn of open staan voor iedereen, zonder enig rassenonderscheid, onderwijs of klasse verschil. Alsook had Jezus zich niet enkel in gebouwen opgehouden om te prediken. Elke omgeving kon in aanmerking genomen worden. Hij predikte in berggebieden, tuinen en privé huizen. Jezus had niet de bedoeling om een speciale klasse van godsdienst met afzonderlijke speciale gebouwen, om samen te komen, tot stand te brengen. Er was geen opdracht geweest om kerken en synagogen te bouwen. De Nieuwe Testament Christenen ontsnapten aan het heidense godsdienstconcept van kerkorganisatie. Zij gingen uit in de wereld en vestigden „ecclesiae“ [ek-lee-zie-aei] (ekklesia/ekklesiae/ecclesiae) (de Christelijke gemeenschappen van Christus koninkrijksregering), verenigde lichamen, vers in geest, hoopvol zonder beperkingen naar anderen, maar aandacht voor elkaar houdend.[5] Voor de vroege Christenen waren de vergaderingen belangrijk om te overwegen hoe zij elkaar konden aansporen tot liefde en goede daden. Zij waren zich ervan bewust dat zij hun geloofswerk waar moesten maken. Het geloof zonder werken was doods geloof want

“zoals een lichaam zonder geest dood is, zo is ook geloof zonder daden dood.” (Jakobus 2:26 BOEK) [6]

Voor hen konden het lichaam en de geest niet worden gescheiden en het scheiden van geloof en de werken zou ook het zelfde ding worden: het geloof buiten de werken is dood en zou de persoon enkel met een lijk achterlaten. Daarom vonden zij het noodzakelijk om regelmatig samen te komen en niet enkel om elkaar aan te moedigen maar des te meer aangezien wij dichter bij het Einde der Tijden of de Oordeelsdag komen.

Nooit is er de intentie geweest om een speciale plaats te hebben voor één of andere dag; om het even welke dag van de week of de maand zou gebruikt kunnen worden om samen te komen en elkaar aan te moedigen. Ook was er geen rangschikking nodig op de manier om één persoon boven de andere te plaatsen zoals in de burgerlijke organisaties of overheden. Voor de vroege Christenen was het belangrijk om hoge principes van ethiek te houden en aan`de buitenwereld te tonen’ dat als aanhangers van Christus zij voor de Hoogst Almachtige wilden gaan, zij zich niet als deel van deze wereld overwogen en niet de hiërarchie van deze wereld nodig hadden. Omdat zij niet tot deze wereld wilden behoren, wetend dat zij uit de wereld zijn gekozen, haatte de wereld hen daarom. Dit was één van de redenen waarom zij vervolgd werden.[7]
De structuur van de gemeenschap moet niet onder de voorwaarden van de wereld zijn, en volgt de structuur van de lay-out uitgezet door de apostelen van het eerste uur. De belangrijkste nadruk van de groep zou op het bestuderen van het Woord van God moeten liggen en op het prediken van het Goede Nieuws van het koninkrijk, voor een verklaring aan al de heidenen of ongelovigen, zich verheugend op de terugkeer van Christus en de Eind Tijd. In de tempel en privaat werd dit Goede Nieuws gepredikt.[8] Merk op dat de apostelen ook in gewone huizen onderricht gaven.

Getrouw waren ze ook iedere dag in de tempel, eensgezind; ze braken het brood bij elkaar aan huis en gebruikten de maaltijden met vreugde en in eenvoud van hart. Ze prezen God en stonden in de gunst bij het hele volk. En iedere dag vergrootte de Heer de groep van hen die gered worden.[9] De vroege Christenen hielden vast aan de leer van de apostelen, de gemeenschap met elkaar, het breken van het brood en het zeggen van de gebeden, en dat is wat wij nog moeten vandaag doen.[10] Zoals Jezus Christus de beker had genomen, toen hij soupeerde met zijn meest getrouwen, moet de gemeenschap van aanhangers van Christus dat ook vaak ter herinnering doen aan het Laatste Avondmaal en van het Aanbieden van Jezus als het Lam van God als teken van het Nieuwe Verbond.[11]

De meeste Christelijke kerken hebben een bureaucratische structuur als centrale overheid, maar wij als ecclesia willen een onafhankelijk zelfbestuur zijn onder Christus Yeshua / Jeshua de gezondene van God. In onze gemeenschap is geen nauwkeurig bestuursorgaan of centrale heerser of Paus. Iedereen heeft zijn of haar eigen vrije wil om de Wet van God te volgen en om samen met andere gelijkgezinden samen te komen wiens geloof en vorming is gebaseerd op het principe van onafhankelijkheid door wet (de wet van de God). God heeft genoeg wetten gegeven en Zijn Woord geeft genoeg richtlijnen om te weten wat en hoe te doen. Wij geloven dat God ons genoeg advies en richtlijnen heeft verstrekt om een aanvaardbare groep Aanhangers van Christus te ontmoeten en te vormen. Wij hebben geen verdere wetten of doctrines meer nodig, die door mensen worden afgedwongen. Een ecclesia, die op Christelijke principes wordt geconstrueerd, zou op het principe van onafhankelijkheid door wet (de wet van de God) moeten worden gebaseerd. Het zou centrale overheid of monopolies door om het even welke entiteit moeten uitsluiten. Het zou op vrijhandel, privé eigendom, en het gewoonterecht moeten aandringen. Het zou de wet van de God als zijn grondwet moeten gebruiken en zou zich van het creëren van enige andere wetten moeten onthouden. De mens zou niet over enig ander mens mogen beslissen, maar elke mens zou voor zijn eigen misdaden, die hij zou kunnen begaan, zelf verantwoordelijk zijn – en zich moeten verantwoorden tegenover zijn slachtoffer volgens de wet van God. De wet zou worden afgedwongen door elke vrije man van leeftijd.[12]

Wij willen natuurlijk „behoren tot de Heer“ Jezus (Yeshua/Jeshua) Messias, Christus, zoon van God. En wij willen het Boek van de Handelingen van de Apostelen als goed voorbeeld gebruiken hoe tesamen met broers en zusters van het zelfde geloof te leven, allen delend in het lichaam van Christus.

Toen de schrijvers van het Nieuwe Testament over de ecclesia spraken bedoelden zij een lichaam van Christenen uit het Romeinse en Joodse systeem geroepen om in een afzonderlijke geestelijke burgerlijke gemeenschap samen te komen. Het betekende een politiek autonoom lichaam van Christenen onder geen koning maar Jezus. Zoals in de Joodse synagoge waren er ook in de Christelijke gemeente geen afzonderlijke hiërarchie noch een geestelijke die alles moest zeggen. Er was geen afzonderlijke mens die over hen besliste! Slechts Christus was het hoofd. In de synagoge speelde elke vrome Jood een actieve rol in het hardop lezen van de boekrollen en in het geven van verklaringen. Zo verwachtte men dat ook in de Christelijke gemeente van iedereen. Van iedereen verwachte men bijdragen tot de vergadering en iedereen mocht openbaar een bijdrage leveren om elkaar te onderrichten en elkaar tot liefde en uitstekende werken aan te porren, maar dit moest op een ordelijke manier gebeuren.[13] Omdat zij geen andere koning dan Jezus wilden liepen zij in de problemen met koningen en heersers die zij tegenkwamen; verkregen problemen met Caesar; werden gearresteerd, opgehangen en gemarteld. Zij lieten Caesar vallen en namen Christus op.[14] Volgens de Romeinen draaiden Paulus en Silas „de wereld (het systeem)“ ondersteboven kiezend voor slechts één koning: Jezus. Voor de Romeinen handelden de christenen tegen de bevelen van de Keizer en streden zij tegen de Overheden, tegen de Machten, en tegen de Wereldheersers.[15] Het was het weglopen vanaf het normale gebruikelijke systeem of het afstand nemen van de normale geplogenheden, het zich plaatsen boven alle overheden, machten, krachten, heerschappijen en hoe ze ook maar genoemd worden, zowel in deze als in de komende tijd, dat de machtshebbers de haren te berde deed rijzen.[16]

Toen de aanhangers van Christus meer en meer gescheiden werden van de Joodse gemeenschap en als dusdanig onafhankelijk werden, kwamen binnen ‘de Kerk’ verschillende modellen tot stand. Deze verschillende vormen van ‘kerk’ evolueerden echter in heel andere vormen dan die door Jezus werden gevisualiseerd en welke in de vroege Christelijke broederschap werden uitgeoefend. [17] Hoewel er vele pogingen waren om de Kerk terug naar de geest van de vroege Kerk te brengen door de kloosterorden, bedelbroeders, vrome verenigingen en divers bewegingen, bleef het intuïtionisme overheersen. [18]

Ook vandaag zou de taak voor een ecclesia het `samen komen‘ van de Christenen moeten zijn in een samen komst in unie in een systeem dat afstand van de gang van deze wereld. De vroegere handelswijzen opzij zettend. Het met de grote massa van deze wereld mee lopen volgens de prins van de macht van de lucht, Satan, de geest die nu in de kinderen van ongehoorzaamheid werkt.[19] De Farizeeërs en de Romeinen begrepen duidelijk het onderwijs van Christus. Christus zette geen nieuwe godsdienst op! Hij richtte een koninkrijksoverheid of Koninkrijksregering op! Aldus, was het overheidssysteem van Christus dat onmiddellijk in oorlog was met de overheidssystemen van de wereld (d.w.z., de draak van Revelatie).[20]

De Ecclesia moet de plaats ter wereld zijn waar God ons heeft gered van de heerschappij van duisternis, de heidense wereld die niet wil zien, en ons gebracht heeft in het koninkrijk van de Zoon die Hij heeft bemind.[21]

Aangezien Jezus zijn aanhangers opriep om van de Romeins/Joods politieke systemen (d.w.z., het dierensysteem) af te stappen moeten wij ook ons terug uit die wereld en moeten wij ook afstand nemen van elk werelds systeem, hoewel wij akkoord gaan dat sommige burgerlijke procedures moeten worden gevolgd. Bijvoorbeeld moeten wij ruimten kopen of huren, belastingen betalen, juridisch in orde zijn om als groep te worden goedgekeurd en een boekhouding houden, enz..[22] Jezus riep zijn aanhangers op om hun eigen onafhankelijk politieke systeem te vormen gebaseerd op de wet van God en het patriarchale, familietype systeem dat het ware plan van God voor burgerlijke regering onder mensen is, en dat ergerde de leiders op dat ogenblik, maar het is nog steeds de regel voor vandaag. De centrale overheden zijn nog fundamenteel het zelfde in onze dag zoals zij dat in de eerste eeuw waren. De centrale overheid is het spreekwoordelijk Babylonische dierensysteem, en wij worden nog steeds „weg uit Babylon geroepen“. Wij worden nog bevolen om ons van dat dierensysteem terug te trekken. [23]

Als een familie-eenheid werkt (onafhankelijk en met de echtgenoot als hoofd) zo werkt een ecclesia op grotere schaal (met Christus als haar hoofd).
Deze burgerlijke vereniging (coöp) is het type dat wij in het boek van Rechters hebben gevonden toen God koning in Israël was, en er geen menselijke koningen waren die over hen beslisten. Elk individu, en elke familie, was vrij, en persoonlijk verantwoordelijk, om te doen wat zij juist achtten (Rechters 21:25)[24]. Hun leiding kwam van de patriarch en de rechters. God was de enige aangever van de Wet evenals de uiteindelijke Rechter. Er was geen centrale overheid om hen te vertellen wat te doen, en daar was geen kerksysteem om hun het denkvermogen te blokkeren. Er waren communautaire leiders maar zij waren geen heersers die hun ideeën oplegden als enige te volgen. En er was geen centraal handhavingagentschap om ‘parochianen’ te dwingen om belastingen te betalen. Er was geen verplichting om iets te geven en ‘tithes’ of ‘tienden’ werden vrij gegeven. In de Heilige Schrift wordt er niet gesproken over het verzenden van geld naar een kerkorganisatie.

Goddelijke overheid wordt ingesteld maar heeft Christelijke zelfdiscipline met oudsten en overzieners, toezieners of opzichters welke het goede werk en ministers (diakonos) wensen die hoofdzakelijk de zelfde functie zouden moeten uitoefenen als oude Levieten, allen hun Werk van God doende in goed gedrag in het huis (d.w.z., koninkrijk) van God, welk de ecclesia van de levende God is, en pijler en grond van waarheid.[25] De verklaring van de Raad van de Wereld Kerken: Doopsel, Eucharistie en Uitvoeringsambt erkent dat de drievoudige orde van deken, presbyter of priester en episcoop of bisschop, in wezen in de Schrift wordt gevestigd en ontwikkeling in recentere eeuwen onderging. [26]

Bij de bijeenkomsten of het verzamelen van de gemeenschap hoeft men niet slechts één spreker te hebben. Er wordt namelijk verwacht dat er meerderen hun mond zullen open doen. Het is namelijk ook iedereens verantwoordelijkheid om er op toe te zien dat iedereen gelijke kansen krijgt en ook er toe bijdraagt dat anderen worden versterkt in hun geloof. Iedereen mag onderricht worden maar kan ook anderen onderrichten want allen kunnen zich één voor één uitspreken of kunnen beurtelings verkondigen zodat iedereen kan worden geïnstrueerd en worden aangemoedigd. Allen kunnen door te luisteren naar elkaar worden aangemoedigd en aangemaand. Omdat God geen God van verwarring is, maar van vrede moet alles wel in goede orde worden gedaan. Iedereen moet er daarom toe bijdragen dat de dienst niet in wanorde verloopt maar vredevol, keurig en ordelijk.[27] In goede orde kan de gemeenschap zich toeleggen op het onderwijs van de apostelen en de broederschap, aan het breken van het brood en het drinken van de beker ter nagedachtenis van het zoenoffer van Christus, en gebeden en liederen brengen aan onze enige God, zo hun kennis delend dat zij alle dingen in gemeenschap en gunst met alle mensen hebben.[28] Alle leden voelen als het leven in communie/solidariteit, en nemen actief aan de opdracht van Christus deel als priesterlijke, profetische en dienende mensen, niet alleen gereserveerd tot één dag in de week, maar elke dag en op elk ogenblik van de week klaarstaande om elkaar te helpen en tijd voor elkaar te maken.

Het belangrijkste doel voor echte Christenen moet zijn om authentieke ‘kerk’ te zijn en wij zouden bewust moeten zijn wat Jezus Christus van zijn aanhangers wilde en moeten weten dat om kerk te zijn men niet alleen het godsdienstige ding moet doen maar moet luisteren, met mensen te weten te worstelen. Een ecclesia zou een gemeenschap van enthousiaste mensen moeten zijn die voor het Éne Ware Geloof gaan dat haar impuls van Jezus neemt in zijn historische menselijke afmeting om hen in hun onderzoek naar een authentieke kerk te leiden. Als ecclesia zijn de leden de mensen van Jezus voorbestemd en gebonden aan de bredere gemeenschap waarin zij bestaan. Zij moeten daar waarde aan toevoegen, wijsheid toe brengen, om een beter dorp te bevorderen en koesteren. In het kort, om met het werk van Koninkrijk deel te nemen dat rondom hen gaat, een gemachtigd Evangelie bekrachtigd volk zijnd, een bevrijdde mensenbeweging, volkomen perfect ontworpen voor niets minder dan de transformatie van de wereld en de vernietiging van de krachten van kwaad.[29] De ecclesia is niet beperkt tot dat van een lokale kerk met een distinctief gestalte gegeven gebouw, een bepaalde confessionele voorkeur en een stijl, maar was en hoort nog steeds een bloeiende bewegende en altijd bevorderende gemeenschap zijn.

Als oprechte studenten van de Bijbel, zijn wij overtuigd dat het belangrijk is om zich aan het Woord van God te houden en om zich aan de concepten te houden welke Jezus aan de nieuwe wereld introduceerde. Wij moeten geen staatsconcept verkiezen dat vanuit de Romeinse wereld van Constantijn evolueerde. Gelovend dat de woorden die God gebruikte in de Heilige Schrift belangrijk zijn, moeten wij hen eerbiedigen en ook die woorden gebruiken en niet andere die aangewezen worden door de wereld. Daarom verkiezen wij de woorden van God te gebruiken die aan Zijn mensen wordt gebracht en om deze zo nauwkeurig mogelijk te vertalen. Dit alles in overweging nemend verkiezen wij om het woord ecclesia te gebruiken in plaats van ‘kerk’.
In geloof en in gebed verenigen wij ons met gelijkgestemde mensen en zien wij hoe wij getrokken worden, door de Geest, om op creatieve wijze te bloeien en te dienen als tuigen van Gods Genade.
Hoewel Christadelphians niet met velen zijn, zijn zij zich ervan volledig bewust dat het niet de hoeveelheid aanwezige mensen is, maar de bedoeling van het hart welke de gemeenschap vult. Niet kwantiteit maar kwaliteit voedt de gemeenschap. Zij willen samen in eenheid en broederlijke liefde groeien. Omdat te kunnen doen zijn zij zich ervan bewust dat zij regelmatig moeten samenkomen en dat dit het best in kleinere groepen kan worden gedaan waarin nauwe interactie en het communautaire getuigen mogelijk zijn. De seculaire wereld die de transformatie van de maatschappij wenst realiseert ook het belang van de kleine groepen. [30] De ecclesia is het trefpunt om het aspect dat van Christelijke liefde als verplichting tot personen te bevorderen, het met buren in wisselwerking staan en er periodiek aan getuigen over Christus. Aangezien de gemeenschappen minder gestructureerd zijn, kunnen allen zich samen verzamelen – mannen, vrouwen, de jeugd en kinderen. Maar eerder dan een menigte te zijn, kunnen zij mensen zijn die voor elkaar verantwoordelijk zijn. Er is geen permanent huis voor zich te verzamelen; maar toch beïnvloeden economische of etnische barrières zulk een vereniging van gemeenschappen niet. Er kan pluralisme in gedachte zijn, maar er zal eenheid in actie zijn, want de motiverende kracht van deze ecclesia gemeenschap is dienstbaarheid.

Hoe meer mensen leren over het Evangelie van het Koninkrijk, hoe meer zij het belang realiseren om de betekenis en het doel van ecclesiasysteem van Christus te herontdekken. De Bijbel verwijst, vaak in welomlijnde termen, naar het ecclesiasysteem van God, d.w.z., Het Rijk van Christus.

Zo zijn wij gezegend of geheiligd en opzettelijk apart geplaatst als instrumenten van Gods liefde voor de wereld.

Laten wij in deze wereld die niet veel van God wenst te weten toch moedig blijven doorzetten en nooit opgeven het Goede Nieuws te blijven verkondigen en mensen uitnodigen om lid te worden van onze ecclesia welke de ecclesia van God is.

Cd meeting Ht Queen Anne Brussels 2010 May 2 — Ecclesia in Brussels hotel

[1] EC-CLE-SI-A, n.; [L. ecclesia; Gr. ekklesia, an assembly or the people, from ekkletos, summoned; ekkaleom, to summon, call out.] The political assembly in the ancient Greek states, ate which all free citizens could vote. The early Greek and Latin nasty for the church; a congregation (This secondary definition reflects its subsequent incorrect adaptation to the churches). (Webster’s New Twentieth Century Dictionary Standard Ref. Works Pub. Co., Inc. NY, 1957)

[2] In de tijd van de eerste christenen had het woord ecclesia (burgerlijke verzameling of bijeenroeping in Athene zelfs vóór het schrijven van het Nieuwe Testament) zoals gezien als bestuursorgaan meer te maken met de burgerlijke organisatie. – Volgens de Encyclopedie Britannica: In het Nieuwe Testament, „ecclesia“ (betekenend bijeenroeping) is het enige afzonderlijke woord dat voor kerk wordt gebruikt. Het (ecclesia) was de naam die aan de regeringsassemblage van de stad van Athene werd gegeven, die behoorlijk (uitgeroepen) werd bijeengeroepen door juiste ambtenaren en het bezitten van al politieke macht met inbegrip van zelfs juridische functies.

[3] What is The Ecclesia? Is It A Church? Is It A Cult? Is It Important? Part One of Three By Ben Williams

[4] For The City by Matt Carter & Darrin Patrick & What is a missional community? By Alan Hirsch

[5] “Laten wij onwrikbaar vasthouden aan de belijdenis van onze hoop, want Hij die de beloften deed is betrouwbaar. Laten we elkaar in het oog houden om met elkaar te wedijveren in liefde en daden van liefde. Wij moeten niet wegblijven van onze bijeenkomsten, zoals sommigen gewoon zijn te doen; laten we elkaar moed inspreken, en dit te meer naarmate gij de grote dag dichterbij ziet komen.” (Hebreeën 10:23-25 WV78)

[6] “Zoals het lichaam dood is zonder de ziel, zo is het geloof dood zonder de daad.” (Jakobus 2:26 WV78)

[7] “Als gij van de wereld zoudt zijn, zou de wereld liefhebben wat haar toebehoort. Daar gij echter niet van de wereld zijt, maar Ik u uit de wereld heb uitgekozen, daarom haat de wereld u.” (Johannes 15:19 WV78)

[8] “Zij gingen door met dagelijks in de tempel en in de huizen onderricht te geven en de blijde Boodschap te verkondigen, dat Jezus de Messias is.” (Handelingen 5:42 WV78)

[9] “Dagelijks bezochten ze trouw en eensgezind de tempel, braken het brood in een of ander huis, genoten samen hun voedsel in blijdschap en eenvoud van het hart, loofden God en stonden bij het hele volk in de gunst. En elke dag bracht de Heer er meer bijeen, die gered zouden worden.” (Handelingen 2:46-47 WV78)

[10] “Zij legden zich ernstig toe op de leer der apostelen, bleven trouw aan het gemeenschappelijk leven en ijverig in het breken van het brood en in het gebed.” (Handelingen 2:42 WV78)

[11] “Zo ook na de maaltijd de beker, met de woorden: ‘Deze beker is het nieuwe verbond in mijn bloed. Doet dit, elke keer dat gij hem drinkt, tot mijn gedachtenis.’” (1 Korintiërs 11:25 WV78)
“Evenzo gaf Hij de beker, na de maaltijd, terwijl Hij sprak: ‘Deze beker is het Nieuwe Verbond in mijn Bloed, dat voor u wordt vergoten.” (Lukas 22:20 WV78)
“Geeft niet de beker der zegening die wij zegenen, gemeenschap met het bloed van Christus? Geeft niet het brood dat wij breken, gemeenschap met het lichaam van Christus?” (1 Korintiërs 10:16 WV78)

[12] What is The Ecclesia? Is It A Church? Is It A Cult? Is It Important? Part One of Three By Ben Williams

[13] “en laat ons vasthouden aan de belijdenis der hoop, en niet wankelen, want hij is getrouw, die het beloofd heeft; en laat ons op elkander acht geven, tot opwekking der liefde en goede werken, en niet nalaten onze onderlinge bijeenkomsten, gelijk sommigen plegen, maar elkander vermanen, en dat zoveel te meer, als gij ziet, dat de dag nadert.” (Hebreeën 10:23-25 NLB)

[14] Lees hieromtrent meer in: De Eerste Christenen, op de website van de Belgische Bijbelbelstudenten.

[15] “en Jason heeft hen in zijn huis opgenomen. Al die mensen handelen in strijd met de decreten van de keizer door te beweren, dat er een andere koning is: Jezus.’” (Handelingen 17:7 WV78)
“Want onze strijd gaat niet tegen vlees en bloed maar tegen de heerschappijen, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers van deze duisternis, tegen de boze geesten in de hemelen,” (Efeziërs 6:12 WV78)

[16] “hoog boven alle heerschappijen, machten, krachten en hoogheden, en boven elke naam die genoemd wordt niet alleen in deze, maar ook in de toekomstige tijd.” (Efeziërs 1:21 WV78)

[17] A. Dulles, Models of the Church, Doubleday: Image Books, 1987 (1978).

[18] Wij raden u aan om meer te lezen over de evolutie van het ecclesia werk op: http://belgianbiblestudents.wordpress.com/ & http://bijbelvorsers.blogspot.com/ waar de geschiedenis van de Christen beweging wordt geschetst.

[19] “waarin gij eertijds hebt geleefd volgens de god van deze wereld, de heerser over het machtsgebied van de lucht, de geest die nog altijd aan het werk is onder de weerspannigen…” (Efeziërs 2:2 WV78)
“hoog boven alle heerschappijen, machten, krachten en hoogheden, en boven elke naam die genoemd wordt niet alleen in deze, maar ook in de toekomstige tijd.” (Efeziërs 1:21 WV78)

[20] Lees hierover meer in het Boek der Openbaringen van Johannes.

[21] “Hij heeft ons ontrukt aan het domein van de duisternis en overgebracht naar het koninkrijk van zijn geliefde Zoon,” (Kolossenzen 1:13 WV78)

[22] “Daarop sprak Jezus tot hen: ‘Geeft dan aan de keizer wat de keizer toekomt en aan God wat God toekomt.’En ze stonden verwonderd over Hem.” (Markus 12:17 WV78)

[23] What is The Ecclesia? Is It A Church? Is It A Cult? Is It Important? Part Two of Three By Ben Williams

[24] “In die tijd was er in Israel nog geen koning; iedereen deed wat hem goed leek.” (Richteren 21:25 WV78)

[25] “Ik schrijf u dit in de hoop vrij spoedig bij u te komen. Mocht ik worden opgehouden, dan weet gij, hoe men zich behoort te gedragen in het huis Gods, dat is, de kerk van de levende God, pijler en grondslag van de waarheid.” (1 Timotheüs 3:14-15 WV78)

[26] World Council of Churches Agreed Statement: Baptism, Eucharist and Ministry.

[27] “want God is geen God van wanorde, maar van vrede. Zoals in alle gemeenten der heiligen,” (1 Korintiërs 14:33 WV78)
“Maar laat alles betamelijk en in goede orde geschieden.” (1 Korintiërs 14:40 WV78)

[28] “Die zijn woord aannamen lieten zich dopen, zodat op die dag ongeveer drieduizend mensen zich aansloten. Zij legden zich ernstig toe op de leer der apostelen, bleven trouw aan het gemeenschappelijk leven en ijverig in het breken van het brood en in het gebed. Ontzag beving eenieder, want door de apostelen werden vele wonderbare tekenen verricht. Allen die het geloof hadden aangenomen, waren eensgezind en bezaten alles gemeenschappelijk; ze waren gewoon hun bezittingen en goederen te verkopen en die onder allen te verdelen naar ieders behoefte. Dagelijks bezochten ze trouw en eensgezind de tempel, braken het brood in een of ander huis, genoten samen hun voedsel in blijdschap en eenvoud van het hart, loofden God en stonden bij het hele volk in de gunst. En elke dag bracht de Heer er meer bijeen, die gered zouden worden.” (Handelingen 2:41-47 WV78)

[29] “Op mijn beurt zeg ik u: Gij zijt Petrus; en op deze steenrots zal Ik mijn Kerk bouwen en de poorten der hel zullen haar niet overweldigen.” (Mattheüs 16:18 WV78)

[30] J.B. Rajan, “Kerala’s Perspectives on Decentralised Governance: Need of the Time” in The Living Word (March-April 2000) 5-20.