Zalving van Christus als profetische repetitie van de begrafenisrituelen

Op onze Vlaamse website Broeders in Christus hebben wij Jezus bijnaam “Christus” of “Gezalfde” onder het voetlicht genomen in het artikel: Het begin van Jezus #12 Gezalfd na Johannes de Doper.

In het artikel wezen wij op de gedachtegang van vele christenen waarbij zij foutief de zalving van de Nazareen Jezus bij zijn doopsel nemen. Als men wil zou men die doop in de Jordaan op zijn dertigste als een figuurlijke zalving kunnen aannemen als men weet dat de zalving of balseming bij de Joden ook als symbool stond voor “reiniging” in de ogen van God. Ook de onderdompeling in water, zoals Johannes de Doper zijn neef Jezus volledig onder water bracht, diende als een symbolische daad van reiniging voor Jehovah God, waarbij men om de wegwassing van zonden vroeg.

Ook al had Jezus nog geen enkele zonde begaan, en zou hij in zijn verdere loopbaan ook geen zonden doen, verzocht Jezus toch over te gaan tot een doop in het stromende water, zodat hij als zich als nieuwe bron van eeuwig water uit het water kon oprichten.

Nadat hij uit het water kwam was er Gods Geest die onder de vorm van een duif over de biddende Jezus neerdaalde en voor iedereen ten gehore bracht dat dit de geliefde zoon was van God: God zijn welbeminde Zoonin wie Hij welbehagen heeft.

“Terwijl al het volk zich liet dopen, en Jezus na zijn doop in gebed was, geschiedde het dat de hemel openging en de heilige Geest, in lichamelijke gedaante als een duif, over Hem neerdaalde, en een stem uit de hemel sprak: ‘Gij zijt mijn Zoon, de welbeminde, in U heb ik mijn behagen gesteld.’” (Lukas 3:21-22 WV78)

Op dat moment krijgen wij een eerste openbaring van God over deze loonarbeider, die zich daarvoor in het gezin van Jozef en Maria uit de stam van David stil heeft gehouden en mee voor het gezin heeft voorzien, zoals gebruikelijk.

Dertig jaar eerder was hij volgens de Joodse gebruiken ook door zijn ouders in de tempel aangeboden geworden, besneden en gezalfd. Toen hij acht dagen oud was werd hij in Jeruzalem opgedragen om een “kind van God” en “zoon van Israël” te worden. De besnijdenis en zalving waren tekenen van opname in het Joodse Volk als lid van het Volk van God. Daar gebeurde dan in de toekomstige hoofdstad van het Koninkrijk van God de overdracht van het gewone mensenkind tot “kind van God” en werd Jezus ook een Gezalfde.

Maar na die eerste zalving zouden nog drie zalvingen door gaan en een vierde vond slechts gedeeltelijk plaats, want de eigenlijke volledige balseming moest nog gebeuren toen Maria van Magdala ook gekend onder de naam Maria Magdalena met Salomé en Maria, de moeder van Jakobus met hun kruiden, om het lichaam van Jezus te balsemen, aankwamen aan het lege graf waarin Jezus was gelegd, maar nu uit bleek te zijn verdwenen.

Enkele dagen daar voor was Jezus letterlijk al gezalfd geworden en figuurlijk als het ‘dode lichaam’ gebalsemd.

Zes dagen voor het Pascha of Pesach wanneer de “kruisiging” zou plaatsvinden vinden we יהושע , Jeshua, nu beter gekend onder de naam Jezus, met zijn discipelen in Bĕyth Anyahof Bethanië, in het huis van de verrezen Lazarus en zijn twee zusters Maria en Martha (Johannes 11:1,2

Bij de tweede zalving van Jezus , die plaats greep in Galilea bij Judea en Samaria, was er een albasten kruik met balsem en droeg een zondares met haar haar Jezus ‘voeten, waarbij Yehuḏah uit Qerioth (Jehoeda van Qerioth), nu beter gekend als Judas Iskariot, de zoon van Shimʽonn, kloeg over verspilling van de kostbare zalf van nardus.

Nu ook weer, bij de derde zalving, toen Maria, na het nemen van een litra [ongeveer 12 ounces of 340 gram] zeer waardevolle, zuivere nardus zalf, de voeten van Jezus zalfde en zijn voeten met haar haren afdroogde werd er geprotesteerd.

Maria trad op als wilde zij een dienaar zijn en haar Meester reinigen. Zij nam een nederige houding aan, zoals Jezus enkele dagen later ook de voeten van zijn leerlingen zou gaan wassen. Met haar gebaar wilde Maria misschien ook wel zo zuiver van hart worden zoals hij, die helemaal niet moest gereinigd worden omdat er geen enkele smet op hem viel te bespeuren. Jezus was zonder enige fout, dus zonder zonde, zonder schuld. Maar die reiniging kon ook staan voor het wegwassen van de problemen, alle angst, alle onvrede, en om alle ontmoediging af te weren.

Maria wilde niet haarzelf behagen en zichzelf eer toe eigenen. Zij zag op naar Jezus en vond zulk een gebruik van dure oliën geen verspilling. Maar de op geld beluste Judas en de andere apostelen vonden het ongehoord. Zij vonden dat dit geld beter werd besteed aan de mensen die het nodig hadden.

Maar in wezen hebben de mensen niet het letterlijke brood en water nodig. God voorziet dat alles in Zijn Schepping. Het levende water en het levende brood waarvan Jezus de Bron is, zijn het belangrijkste en het noodzakelijke voor de mensheid. Jezus is het licht dat leven brengt op aarde en zal zo moeten erkend worden. Ook al was Jezus ontsproten uit Heilige Geest en het zaad uit de geslachtslijn van David, moest dit menselijk wezen ook de dood ondergaan zoals het graan kiemt, opgroeit tot koren en dan wordt afgedaan om het graan te dorsen en het vermalen meel te gebruiken tot brood dat in leven kan houden.

Judas Iskariot, zoon van Simon, en de anderen van het gezelschap in het huis van de ander Simon (de melaatse) kregen van Jezus te horen dat hij het licht is dat nu even zal ‘uitgedoofd’ worden door mensen.
Jezus verwees naar de zalving aan zijn komende dood en begrafenis, waarbij meestal ook de dode lichamen worden gebalsemd. Hier vinden we het teken van de zalving en het balsemen van de Gezalfde Dode en de detentie van aardse ontbinding of vernietiging.

De vele mensen die zich rond het huis hadden geschaard kwamen toen niet enkel om Jezus te zien maar wensten eerder Elʽazar, of Lazarus, te zien die Jezus uit de dood had opgewekt. Toen zagen noch de toeschouwers noch de leerlingen dat die opstanding een voorafschaduwing zou zijn van wat God met Jezus en vele andere mensen zou gaan doen. Door die terugbrenging uit de dood was Lazarus een gevaarlijk teken dat het geloof in Jezus kon verzekeren. Daarom moest deze met Jezus ook ter dood gebracht worden zodat de mensen niet meer in Jezus zouden geloven.

“Zes dagen voor Pasen kwam Jezus te Betanie, waar Lazarus woonde, die Hij uit de doden had opgewekt. Men gaf daar ter ere van Hem een maaltijd. Maria bediende en Lazarus was een van degenen die met Hem aanlagen. Maria nu nam een pond nardusbalsem, echte en heel kostbare, zalfde daarmee Jezus’ voeten en droogde ze met haar haren af. Het huis hing vol balsemgeur. Daarop zei Judas Iskariot, een van zijn leerlingen, dezelfde die Hem zou uitleveren: ’Waarom is die balsem niet voor driehonderd denaries verkocht en het geld aan de armen gegeven?’ Hij zei dat, niet omdat hij bezorgd was voor armen, maar omdat hij een dief was en uit de beurs die hij bewaarde, wegnam wat erin kwam. Jezus echter zei: ‘Laat haar begaan. Zij heeft dit gebruik onderhouden, vooruitlopend op de dag van mijn begrafenis. Want de armen houdt gij altijd bij u. Mij echter niet altijd.’ Intussen waren heel veel Joden te weten gekomen dat Jezus daar was, en kwamen erheen niet alleen omwille van Jezus, maar ook om Lazarus te zien die Hij uit de doden had opgewekt. De hogepriesters besloten toen ook Lazarus uit de weg te ruimen, omdat om hem veel Joden wegliepen en in Jezus geloofden.” (Johannes 12:1-11 WV78)

De royale toon van Jezus zijn voorspelling, opmerkelijk voldaan, staat in schril contrast met het gemiddelde protest van de discipelen. De discipelen hadden kritiek op die uitbundige lof die Maria gaf.

Judas Iskariot was ontgoocheld geraakt dat zijn verwachtingen niet ingelost waren. In Jezus dacht hij de beloofde “Messias” gevonden te hebben die hen uit de handen van de Romeinen zou komen verlossen. Maar uiteindelijk bleek hij geen strijder gevonden te hebben, maar iemand die pacifisme predikte en de kalmte zelf bleek te zijn. Die prediker, die wel veel aandacht van zijn toehoorders kreeg, bleek alsmaar te praten van vrede, maar ook van nederigheid, offer, rust en afwezigheid van rijkdom tot zelfs het afstand nemen van enige vorm van rijkdom, terwijl Judas juist zo veel hield van alles dat naar geld en rijkdom rook. Deze Jezus had zo weinig waardering van de waarde van geld. Judas had geen liefde voor de armen, (Johannes 12:6.10-11). Jezus stond ver af van verzet tegen pogingen om het pauperisme te veroveren, en nu merkte hij zelfs gewoon een feit dat, nadat hij weg gegaan zal zijn, de discipelen ruimschoots de gelegenheid zouden hebben om te zorgen voor de armen.

Hier zag hij die leermeester het zelfs niet erg vinden dat deze zalf niet verkocht werd voor driehonderd penningen [dat wil zeggen, 300 dagen loon of een heel jaarsalaris ,of een Romeinse legionairs zestien maanden ‘loon] om aan armen mensen uit te delen. Maar Maria vond haar vriend die Lazarus uit de doden opgewekt had zoveel waard of zelfs meer. Ook wij moeten ons bewust zijn van de ‘hoge kostprijs’ van Jezus, die meer dan de 10 maanden of meer lonen waard is.

Terwijl Maria een grote som geld offerde om haar liefde te tonen aan Jezus, verkocht Judas hem daarop voor de ‘huur van een slaaf’ en werd voor zijn verraad het equivalent van 120 denarie betaald. De dertig zilverlingen zijn staters (oude Griekse munten) die als som bij wet voorgeschreven werden voor het betalen van een slaaf. De prijs van een menselijke persoon (een slaaf; Exodus 21:32) werd daarom ook zo gekozen door de priesters tot vergoeding.

Voor hen was Jezus nog steeds met hen, maar ze moesten weten dat ze Jezus niet altijd rond zich zouden hebben. “Want de armen heb je altijd met jezelf, maar mij heb je niet altijd bij je.” (Johannes 12:8) Dit is wat Maria waarnam met haar tere vrouwelijke intuïtie en wat de apostelen niet begrepen al had Jezus het hen herhaaldelijk en duidelijk verteld. Voor haar acties zou deze daad en vrouw worden onthouden. Omdat we hier een profetische repetitie van de begrafenisrituelen kregen aangeboden.

“Voorwaar, Ik zeg u: waar ook ter wereld de Blijde Boodschap verkondigd zal worden, zal tevens ter herinnering aan haar verhaald worden wat zij gedaan heeft.’” (Markus 14:9 + Mattheüs 26:13 WV78)

Hoewel het brood zou hebben gekocht voor duizenden werd hier het levende brood voorbereid. En dat brood zou voor miljarden mensen ten goede zijn. Zo zouden de tweehonderd denariën of tweehonderd zilverlingen ter waarde van brood niet voldoende zijn voor hen, voor ieder van hen een beetje te ontvangen, is het brood dat ons is voor bereid zo veel meer waard. (Johannes 6:7 )

Door deze zalving van Jezus, zou eens te meer de wereld een vinden kunnen vinden dat hij de beloofde Christus (= de gezalfde) of Messias was.

voetwassing — Jezus wast als nederige dienaar de voeten van zijn leerlingen

Later toen Jezus op een andere maaltijd, bij zijn Laatste Avondmaal het brood zou nemen om het te zegenen krijgen we het eind van de Mozaïsche bedeling. Het ware Paaslam was Christus Jezus, en hij was nu klaar voor het offer. Maar op het uur dat hij werd aangeboden, waren ongelovige joden nog nutteloos bloed in de tempel aan het offeren. Het Heilig Avondmaal nam nu de plaats van de Oude Testament ceremonies in en hoort herdacht te worden op 14 Nisan bij elke ware volgeling van Christus. Het is een herinnering aan de aanbieding van Christus als een geschenk en offer, een gelijkenis van de ware aard van het christendom – Christus Jesus die een deel van ons, wordt en een profetie van zijn toekomstige komst en glorie weerspiegelt.

De priesters wilden Jezus niet ter dood te brengen tijdens het Pesach-feest, maar zouden het uiteindelijk toch doen. Het Pascha als een heilige feest, herinnerde zich de bevrijding van Israël uit Egypte, dat de centrale daad van verlossing was in het Oude Testament. Nu zal Jezus zorgen voor een nieuw centrum van de verlossing. In hem vinden we het meest verheven Lam en offer voor God. Hij is het meest volmaakte Zoenoffer. Deze keer niet een dier en niet een onschuldig kind die dat niet in een geschil kan treden (als Isaak), maar een volwassen man die een vrije wil en genoeg inzicht had om zich bewust te zijn van zijn daden en met voldoende inzicht in wat er ging gebeuren.

In Christus Jezus hebben wij leven over dood gevonden. De zalving van zijn voeten was een voorteken van de balseming van de man die stierf voor onze zonden, verhoogd werd en zo tot koning werd gebalsemd.

Engelse versie van dit artikel / Please do find the English article: “Anointing of Christ as Prophetic Rehearsal of the Burial rites” and its sequel “Anointing as a sign of promotion”

en vind het latere aansluitende artikel: Zalving als teken van verhoging

Over de verscheidene zalvingen die Jezus ontvangen heeft tijdens zijn leven kan u Het begin van Jezus #12 Gezalfd na Johannes de Doper lezen.

Aanverwant:

Wereld waarheen? #3 De Wortelscheut van David

Een man die de geschiedenis van het mensdom veranderde

De Knecht des Heren: de Gezalfde gezant

De naam Christus: Bijbelstudie 308 – De naam Christus

Messiaanse teksten in het Oude Testament

De Messias in Oud- en Nieuw Testament

Is Jezus of Jeshua de beloofde Gezalfde of Messias?

De Knecht des Heren #4 De Verlosser

Lam van God #3 Christus stierf als onschuldig Lam #2 Aanvaarding der Toewijzing

Door Christus’ dood kunt u worden aangenomen als een kind van God

Wat Jezus Deed – Misleiding om de Messias en het laatste oordeel

Hij die zit aan de Rechterhand van Zijn Vader

Goddelijke redenen hoger dan de onze

Komst van de Messias opwekken

De Weg, groepering van volgelingen van Christus

Israël, het Joodse volk en Christenen

De Terugkeer van de beloofde Messias

De betekenis van de zalving – Aanbidden is het ‘zalven’ van de Heer

In het Engels kan u ook aanverwant lezen: Please do find related articles:

Genealogy of Mary, mother of Jesus

Preexistence in the Divine purpose and Trinity

A Jewish Theocracy

What Jesus Did – Misleading around the Messiah and the final assessment

Trust in the blood of the Lamb God provides

+++