Wat levert het mij op?

Binnen de postmoderne cultuur luidt bij ontvangst van een verzoek vaak de vraag: „Wat levert mij dat aan voordeel op?”
“Als christenen die consumptieve atmosfeer inademen, kan dat leiden tot kritiek op de proclamatie van het Evangelie. „Niet al dat wettische! Ik zoek zekerheid! Kom ik in de hemel?” Het is goed de cultuur te kennen, om ook zo de voorkeur voor eenzijdigheid in de prediking te kunnen weerstaan en tegengaan.” zegt Dr. James Kennedy tijdens een CSFR-conferentie.

Wees een gemeenschap of Ecclesia - Be Ecclesia - Image by mattwi1s0n via Flickr

De christelijke gemeente telt belijdende leden. Zij maken deel uit van een minderheid en staan tegelijk midden in de samenleving. Het gedrag van mensen buiten de kerk vindt aansluiting in hun eigen hart. Het beïnvloedt hen. Zij zijn niet in staat -als zij dat al zouden willen- zomaar uit die ’dampkring’ te vertrekken. Christenen ademen als het ware de atmosfeer van de actuele cultuur in. Dat heeft effect. Die cultuur doet iets met de kerk. Of beter: met christenen die een relatie hebben met een kerkelijk instituut. Het is nodig het begrip gemeenschap toe te lichten. Gedoopte leden zijn van nature dood in hun misdaden en zonden. Tot hen gaat de roep uit tot afzondering van de wereld. Tot bekering en antithese. Tot gemeenschap met Christus. Vanuit die vereniging tot gemeenschap met elkaar. Ook als van inwendige roeping geen sprake is, ligt er een claim op leden van het kerkelijk instituut om zich te gedragen als leden van één lichaam.

De Bijbel wijst op dat lichaam als voorbeeld. Het betekent dat mensen die tot de kerk horen niet zonder elkaar kunnen, maar elkaar nodig hebben. Dat zij elkaar hebben te dienen in liefde. Dat behelst meer dan elkaar goedemorgen wensen als men op zondagochtend de kerkbank inschuift. Het gaat erom oog te hebben voor het positieve in de ander. En ook voor z’n zonden. Gemeenschap leert elkaar te helpen, maar ook elkaar in liefde te vermanen. Dan blijft het lichaam intact en is geen amputatie nodig.

Nu maakt de Bijbel al melding van breuken in die geschetste gemeenschap. Leden van lokale gemeenten krijgen de oproep die gemeenschap niet te negeren. Zij behoren -als het goed is- vanuit de bron van de liefde van Christus te dienen en te fungeren als toonbeeld van verbondenheid. Dat is toch eigenlijk evangelisatie zonder spreken? Het maakt Christus’ woord zichtbaar: „Laat uw licht zo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken mogen zien, en uw Vader, Die in de hemelen is, verheerlijken.”

De kerk haalt anno 2007 vooral de pers als een individualistisch, ruziënd gezelschap. In de huidige cultuur verbrokkelen entiteiten, zoals een molecuul uiteenvalt in diverse atomen. Zo loopt ook het cement van de kerk schade op. Een poging om binnen een lokale gemeente gestalte te geven aan de gemeenschap van het ene lichaam kan gemakkelijk overkomen als bemoeizucht of opdringerigheid. Mensen vatten contact zomaar op als aantasting van individuele vrijheid, persoonlijke rechten of tradities.

Volgens mij is onze maatschappij zo materialistisch geworden dat de mensen hun verloning primair stellen. Ook diegenen die in de kerkgemeenschap leven kijken uit naar wat de dingen hen kunnen opbrengen. Zij mogen echter niet over het hoofd zien welke zegeningen hen tijdens dit leven ook al toe komen. Ook moeten wij aan anderen laten zien in welke mate wij in deze wereld van veel lijden toch weten om te gaan met moeilijkheden die ons over komen. Niet kerkelijken kunnen wij de waarde van de kerkgemeenschap laten zien als die kerkgemeenschap ook werkelijk bezielt leeft als één gemeenschap.
Iedereen moet er van overtuigd zijn dat het werkelijk iets zal op leveren al was het pas op het einde van de rit. Maar Christenen moeten de prachtige hoop koesteren van een vredevol eeuwig leven.