Christelijke beleving in België

Tussen 1965 en 1985 hebben velen het Katholieke (RKK) geloof verlaten. De protestanten mochten velen van hen dan in de armen nemen, maar zagen toch in de jaren 80-90 ook een verarming in de godsdienstbeoefening optreden. De laatste jaren maakte dan de Pinksterbeweging grote opgang.
Sinds 2003 begint men in de Katholieke kerk een soort overname te vinden van protestantse evangelische gedachten, vooral betreft hoe de Blijde Boodschap over te brengen. Het is die meer evangelische wending die ook de toename verzekert bij de Charismatische Katholieken. deze groep blijkt goed te floreren en het enthousiasme bij jongeren is er ook nog te vinden. In Ierland vindt deze beweging alsook de Focolari beweging niet zulk een opgang als elders in West en Oost Europa. Volgens P.Kevin Doran ligt dat misschien aan het feit dat het (volgens hem) bewegingen van het vaste land en van Latijns Amerika zijn. Zelfs in het meest conservatieve Bastion van de Katholieke Kerk, Ierland waar men een neerwaartse trend van 70% kon opmerken, heeft men moeten vaststellen dat de Katholieke Kerk haar aura verloren heeft en er een probleem is om zo wel priesters als leken geïnteresseerd te houden in de zending.

Kaart Vlaanderen. Eigen bewerking van de kaart... — Kaart Vlaanderen. - Image via Wikipedia

Het materialisme, het individualisme, gemakzucht en hedonisme maar ook de liberalisering van de jaren 60 hebben tot het verval van de religiositeit geleid. Velen denken God niet meer nodig te hebben, omdat het hen voor de wind gaat. De schandalen hebben de laatste jaren er nog een schepje bovenop gedaan. Ook in België werd de Kerk, tot de jaren 1970, als almachtig beschouwd in onze samenleving, waarvan zij één van de steunpilaren was. De RKK kon ook hier de terugval die zich eerst liet gevoelen in Wallonië niet tegenhouden. In Vlaanderen gebeurde die terugval pas twintig jaar later. De meerderheid van de jongeren groeien nu op in, dikwijls verscheurde, gezinnen waar niet meer over het christendom wordt gesproken of hooguit als iets uit een ver verleden. De jongeren ervaren de kerk niet als een plaats van vrijheid of als een mogelijke bezinningsplaats. Alle stellingen van de bisschoppen inzake ethiek of seksualiteitsmoraal worden van tevoren van de hand gewezen. De ouders laten ook geen geloofsinteresse zien aan hun kroost. Integendeel, bespotten of ridiculiseren zij de geestelijke houding van de catechese lessen waar ze dan uit traditie toch hun kinderen moeten naar toe sturen om die eerste of plechtige communie te laten plaatsvinden.
Sommige ouders aanschouwen de catechese als een noodzakelijk kwaad of bekijken het als een kinderactiviteit als het voetbal of kinderopvang. Veel zitten ze ook meer in met de organisatie er van zoals hoe lang het zal duren en wanneer hun kinderen moeten opgehaald worden .

Zoals in Frankrijk de voorzitter van de Protestantse Federatie beseft zou men ook hier moeten inzien dat de Kerk dichter zou moeten komen te staan bij de mensen die het omringt. Het zou zich eveneens meer moeten bezighouden met de problemen van de maatschappij en aan haar leden moeten laten aanvoelen dat het zich er ook om bekommert. Opvallend is namelijk dat bij de jongeren de grootste afval zich voordoet om reden van de houding van de Kerk en de schandalen die zich in de RKK zich voordoen (omtrent pedofilie en geld)

Ook hoort men veel de klacht dat de Kerk er niet is wanneer mensen ze nodig hebben.
Vele burgers voelen zich nog altijd overgeleverd aan priesters die cruciale punten van hun geloof ontkennen en liturgie vieren die geen waarde heeft en wie er durft over te klagen, krijgt geen antwoord. De zwijgzaamheid en het aan de zijlijn staan, of het onachtzaam, reactieloos toekijken wordt zeer kwalijk genomen. De hypocrisie of de vreemde antireactie die ze dan weer gaven op voorgangers wordt ook opgemerkt. Degenen die nog in de lijn van Rome leerden en leefden werden door hen genegeerd of als hopeloos ouderwets gezien. Terecht werd er gewezen dat men aan de vruchten men de boom kent .

La Croix wijst er op dat er in de Belgische kerk ook initiatieven bestaan zoals de fraterniteit Tiberiade in Wallonië die dit jaar nagenoeg al 12.000 jongeren bereikte én parochies die met succes weten in te spelen op de behoeften van jongeren. In Tertio nr. 219 schrijft Wouter Devos in brievenbus: “Misschien zendt God wel arbeiders voor de oogst, maar voldoen die niet aan de selectiecriteria van de kerk”. Binnen enkele jaren zullen er inderdaad onvoldoende priesters zijn om in alle parochiekerken tijdens het weekend de eucharistie te verzorgen. Er was dit jaar voor heel Vlaanderen 1 priesterwijding. Op termijn betekent het dat er misschien honderd priesters overblijven voor heel Vlaanderen.
Bij deze cijfers die spreken over 88 seminaristen in heel België tegenover 126 in 1998. In 1992 waren er 227 priesterkandidaten. Wallonië kan nog rekenen op ongeveer 50 kandidaten in het bisdom Namen.

Volgens de krant La Croix zijn er nog zo’n drie Belgen op vier die verklaren katholiek te zijn. De zondagspraktijk bedraagt 12,7 procent in Vlaanderen en slechts 9,3 procent in Wallonië. als je da aanwezigheid in de kerk bekijkt lijkt het echter veel minder. In vijftien jaar tijd is de zondagspraktijk met de helft gedaald. Van de jongeren zou 8 procent pratikerend zijn.

Het grote probleem is volgens mij duidelijk dat het juiste voedsel niet op de tafel kwam, alsook dat zelfs het geloof en de overtuiging van de leiders ontbrak. Het aanhoudend negeren van de denkende burgers en de verplichting om zo maar te blijven vast houden aan dogma’s, zonder er over te kunnen praten, hebben mee geholpen aan het stoppen er oog voor te hebben of er nog in te geloven.

De werkelijke innerlijke beleving moet terug gevonden worden. De afstand met de Bijbel moet ontkracht worden. Men moet het Woord van God weer als basis gaan aannemen en daar rond een viering opbouwen die zich onthoudt van afgoderij, en waarbij iedereen zich bij betrokken voelt.
Een actieve viering is essentieel. Een doe dienst in plaats van de gebruikelijke passieve RKK passieve automaatdiensten.

De Christadelphians of Broeders en Zusters in Christus trachten ook in België mensen tot het geloof te brengen en hun actief tot de verering van God te brengen.

Bij ons mag men handen omhoog strekken als men zingt “hef je handen omhoog” of knielen wanneer men zingt “knielen wij neer”, maar het hoeft niet.

Niets hoeft, niets moet. Men is vrij om zich te uiten op zijn of haar mannier. Wel zal men trachtten te wijzen op de zuiverheid van verering en uiting naar anderen toe.

Liefst hebben wij dat mensen in de eredienst actief mee doen. Iedereen mag zijn of haar zeg doen bij de lezing bij het bidden, bij het bespreken.

De liturgie is niet in een omlijnd strak maatpak. Er zijn gebeden en lezingen, maar deze kunnen op verschillende vormen, op verschillende plaatsen, door verschillende mensen naar voor gebracht worden.

Alle gaven van God mogen aan bod komen, want wij moeten ook onze dankbaarheid voor deze giften tonen door ze goed aan te wenden. Er kan dus ook gezongen en gedanst worden, of gedeclameerd worden. Maar alles hoort ten dienste te staan van een loven en eren van God.

De entertainment waarde ligt dus niet voorop.

In onze beleving zien wij de bestudering van Gods Woord als een belangrijk element en hebben dan in de dienst ook het meeste aandacht voor de Bijbellezingen en Bijbelstudies.

Wij nodigen iedereen uit om op onze bijeenkomsten samen te komen.